Endometriotyczne torbiele jajnika
Laparoskopia operacyjna jest uważana przez chirurgów jako złoty standard w leczeniu endometriotycznych torbieli jajnika. Technika wycięcia zapobiega nawrotom i łagodzi objawy. Wycięcie torbieli endometrialnej może się jednak wiązać z niezamierzoną resekcją prawidłowej struktury jajnika, co może doprowadzić do zmniejszenia „rezerwy jajnikowej”. Konieczne jest dokładne preparowanie tkanek i unikanie niepotrzebnego uszkodzenia struktury jajnika. Rekomenduje się usuwanie torbieli endometrialnych o średnicy powyżej 3 cm. W przypadku mniejszych zmian można zastosować leczenie zachowawcze lub odessanie zawartości torbieli, przepłukanie jej wnętrza i zniszczenie struktur ściany torbieli za pomocą diatermii lub lasera.
W publikacji “Anti-Mullerian hormone trend evaluation after laparoscopic surgery of monolateral endometrioma using a new dual wavelengths laser system (DWLS) for hemostasis” autorów Luigi Nappi , Stefano Angioni , Felice Sorrentino , Gilda Cinnella , Michela Lombardi , Pantaleo Greco przedstawiono wyniki badań dotyczących zastosowania hemostazy laserowej laserem o podwójnej długości fali w zabiegu jednostronnego strippingu torbieli jajnika.
Badaniom poddano 45 kobiet. Celem badań była ocena zmniejszenia „rezerwy jajnikowej” po ablacji endometrium jajnika z wykorzystaniem do hemostazy lasera o podwójnej długości fali. Kryteriami wyboru pacjentek były: wiek 18–45 lat, jednostronna torbiel endometrialna o średnicy powyżej 35 mm, brak wcześniejszej operacji ginekologicznej lub terapii hormonalnej (3 miesiące) oraz objawy takie jak: bolesne miesiączkowanie, dyschezja, przewlekły ból miednicy, dyspareunia, niepłodność. We wszystkich przypadkach histologiczne badanie śródoperacyjne potwierdziło rozpoznanie.
Do oceny wybrano hormon antymullerowski AMH ze względu na jego niezależność od okresu menstruacyjnego i jego zdolność do wczesnego wykrywania uszkodzenia jajnika w porównaniu z innymi hormonami. Poziom AMH w surowicy oceniano przed operacją (T0), 4–6 tygodni (T1) i 6–9 miesięcy (T2) po operacji. Test AMH miał czułość 0,006 ng/ml.
Dwie najczęstsze techniki stosowane w leczeniu endometrium to technikę strippingu i waporyzacja. Pierwsza technika może spowodować przypadkowe usunięcie dużej ilość tkanki jajnikowej, podczas gdy druga jest często związane ze zwiększoną częstością nawrotów endometrium po operacja. Niedawne badania potwierdzają, że stosowanie koagulacji bipolarnej może powodować termiczne uszkodzenie pęcherzyków jajnika. Występuje głębszy efekt termiczny w porównaniu z wykorzystaniem energii plazmy lub lasera CO2 .
W celu poprawy efektów w zakresie oszczędzania rezerwy jajnikowej, autorzy zdecydowali się na zastosowanie lasera diodowego o podwójnej długości fali (DWLS). Połączenie dwóch długości fal, 980 nm i 1470 nm zapewnia dobrą absorpcję w H2O i w Hb oraz doskonałą zdolność do hemostazy, cięcia i odparowywania. Co więcej, przenikalność cieplna DWLS jest niska, a operacja jest bezpieczna i dokładna, szczególnie w przypadku delikatnych anatomii struktury takie jak wnęka jajnika.
Większość torbieli była wycięta zgodnie z konwencjonalną techniką usuwania. Hemostazę resztkowej tkanki jajnikowej przeprowadzono za pomocą DWLS, ze stożkowym włóknem 1000 mikronów (Biolitec Ceralas HPD, długość fali 980 nm i 1470 nm, model 120 W).
W badaniu śródoperacyjna utrata krwi była istotnie niska (129,2 ± 26,8 ml). Rezerwa jajnikowa, oceniana za pomocą testów hormonalnych, wykazała zmniejszenie stężenia AMH w surowicy po operacji. W pierwszym miesiącu pooperacyjnym wystąpił znaczny spadek w rezerwie jajnikowej. Poziom AMH wzrósł jednak po 6–9 miesiącach, chociaż wartości były niższe niż przedoperacyjne.
Zdaniem autorów technika przy użyciu DWLS może stanowić interesującą alternatywę w leczeniu endometriozy jajnika.
Głęboka endometrioza
Endometriozę głęboką (DE) definiuje się jako obecność tkanki endometriotycznej na głębokości ponad 5 mm pod powierzchnią otrzewnej występuje u ponad 20% pacjentek z endometriozą i często upośledza płodność i jakość życia.
DE często objawia się guzkami, które mogą zajmować przestrzeń odbytniczo-pochwową, jelita, nerwy miednicy, moczowody i/lub pęcherz moczowy . W rzadkich przypadkach DE może pojawić się w innych lokalizacjach, np. w ścianie brzucha lub klatce piersiowej.
W publikacji „Laparoscopic treatment of deep endometriosis with a diode laser: our experience” Stefano Angioni, Luigi Nappi, Felice Sorrentino, Michele Peiretti, Angelos Daniilidis, Alessandro Pontis, Rafaele Tinelli, Maurizio Nicola D’Alteri przedstawiono wyniki badań zastosowania lasera diodowego o podwójnej długości fali w endoskopowym zabiegu wycięcia DE.
Badanie przeprowadzono na 50 pacjentkach. We wszystkich przypadkach ostateczne rozpoznanie DE zostało potwierdzone histologicznie poprzez wykrycie zrębu i gruczołów endometrium w wyciętej tkance. Mediana wieku pacjentów wyniosła 32 lata (zakres 21–44), a średnie BMI 21,7 ± 2,9 kg/m2. Wszystkie pacjentki zgłaszały ból przewlekły i nie reagowały na leczenie bólu. Przedoperacyjne kwestionariusze dotyczące objawów wykazały obecność ciężkiego bolesnego miesiączkowania, ciężkiej dyspareuni,i silnego przewlekłego bólu miednicy, dyschezji, bolesne oddawanie moczu oraz niepłodność.Laser diodowy Leonardo Dual 100
Zabiegi chirurgiczne wykonywane przy użyciu światłowodu lasera diodowego Leonardo® DUAL 45 o dwóch długościach fali tj. 1470 nm (wykorzystywane głównie do cięcia) o mocy od 0 do 15 Watt (W) oraz 980 nm (stosowane głównie do koagulacji) o mocy od 0 do 30 W.Laser diodowy Leonardo® Dual
Statystycznie istotną poprawę skumulowanej punktacji bólu zaobserwowano po 3, 6 i 12 miesiącach obserwacji (p < 0,01). Ponadto, po 1 roku obserwacji, u leczonych pacjentów wykazano istotną poprawę (p < 0,01) w czterech obszarach tj. sprawności fizycznej, ogólnym stanie zdrowia, bólu i witalności w porównaniu do wartości wyjściowych.
Zdaniem autorów wyniki badania pokazują, że laser diodowy może być użytecznym urządzeniem w laparoskopowym leczeniu DE. Jego wyjątkowa precyzja cięcia i kontrolowana głębokość penetracji mocy, w połączeniu z dobrą zdolnością hemostatyczną i wysokim bezpieczeństwem, czyni z niego obiecujące nowe narzędzie. Poprawa objawów i jakości życia naszych leczonych pacjentów potwierdza skuteczność tego podejścia, nawet jeśli potrzebne są dalsze badania.
